Я сой хлопец справедливий, нихто на мя нич не знат. (Двічі)
Лем та моя фраїречка, она мене не видаст. (Двічі)

Кед би мя видати мала-сама тому причина, (Двічі)
Сама мене закликала до причівка, до сіна. (Двічі)

Не до сіна, не до сломи, лем до дрібной отави. (Двічі)
Будеме ся любувати от осени до яри. (Двічі)

Закликала она мене до комори, до новой. (Двічі)
Наляла мі пугар вина до рученьки, до мойой. (Двічі)

А я хлопец справедливий не хцу того вина пить, (Двічі)
Лем ти, моя наймилейша, мусиш мойом женом бить! (Двічі)

Я сой хлопец справедливий,
Нихто на мня нич не знат,
Я сой хлопец справедливий,
Нихто на мня нич не знат,
Та лем тота фраїречка, што ся на мя позерат.
Та лем тота фраїречка, што ся на мя позерат.

А хоц би повісти мала,
То она нич не повіла,
А хоц би повісти мала,
То она нич не повіла,
Бо она мі свій перстенец на мой ручку вкладала.
Бо она мі свій перстенец на мой ручку вкладала.

Я сой хлопец справедливий, нихто на мя нич не віст. (Двічі)
Лем та моя фраїречка, але она не повіст. (Двічі)

Хоц би хтіла повідати, але она не може, (Двічі)
Сама мене закликала: «под, Яничку, небоже». (Двічі)

Наляла мі пугар вина, казала мі випити: (Двічі)
«Випий, випий, мій Яничку, завтра будеш жонатий». (Двічі)

Я сой хлопец справедливий, нихто на мя нич не віст. (Двічі)
Лем та моя фраїречка, але она не повіст. (Двічі)

Хоц би мала повідати, сама тому причина, (Двічі)
Сама мене закликала: «под, Янчику, до сіна». (Двічі)

«Я сой хлопец справедливий, я то сіно не хцу сушить. (Двічі)
Юж ти, моя фраїречко, юж ти моя мусиш бить!» (Двічі)